Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde ülkenin birinde vahşi bir orman varmış. Bu ormanda birçok hayvan yaşarmış. Leopar, kaplan, fil, gergedan, zürafa, yılan, aslan ve daha bir sürü hayvan günlerini yemek bulmaya çalışarak geçirirmiş. Hepsi ailesi ile birlikte hiç kavga etmeden, birbirlerine saygı duyarak yaşarlarmış. Fakat aslandan bütün hayvanlar korkarmış. Onun iri ve vahşi yapısı bütün hayvanları tedirgin edermiş. Aslan ise bu durumdan hiç memnun değilmiş çünkü o sanıldığı kadar vahşi bir hayvan değilmiş.

Günlerden bir gün aslan ve ailesi ormanda gezintiye çıkmış. Yavru aslan ağaçlar arasında koşup oynarken, anne ve baba aslanda yavrularını izliyorlarmış. Bir yandan da buldukları yiyecekleri torbalarına koyuyorlarmış. O sırada yavru bir geyiğin geldiğini görmüşler, yavru aslan geyikle oynamak için yanına gitmiş. Geyik de aslan ile çok oynamak istiyormuş ve iki yavru oyun oynamaya başlamış. Uzun süre oyun oynadıkları için saatin kaç olduğunu fark etmeyen geyik evine geç kalmış. Annesi de geyiği aramaya çıkmış. O sırada anne ve baba aslanda yavruların oyunu seyrediyorlarmış. Anne geyik bir süre yavrusunu aradıktan sonra aslan ile oyun oynadığını görür. O kadar endişelenmiş ki hemen yavrusunu almış ve hızla kaçmaya başlamış, kaçarken de “Yavrumdan uzak durun!” diye bağırıyormuş. Bu duruma çok üzülen yavru aslan ağlamaya başlamış. Oğlunun üzülmesine ve haksızlığa uğramasına çok üzülen anne ve baba aslan eve dönüp ormanı terk etme kararı almışlar. Hızla eşyalarını toplayıp yola çıkmışlar ve geri de bir mektup bırakmışlar. Aslan ailesi hızla ormanı terk etmiş ve başka bir ormanda kendilerine yaşayacak yer yapmaya başlamışlar. Birkaç gün sonra yavru geyik arkadaş olduğu aslanı bulmak için ormanda gezmeye başlamış ve şans eseri aslanların evine girmiş. Hemen kapıyı çalmış fakat açan olmamış. Merakı iyice artık geyik aralık olan arka kapıdan girmiş ve içeriyi kontrol etmiş. Fakat hiçbir yerde aslanları bulamamış. Tam evden çıkarken masanın üzerinde ki notu görmüş. Notta “Vahşi orman denilen bu yerde, vahşisiniz diyerek bizi aranıza almadınız. Bugüne kadar kimseye bir zararımız olmadı ama yine de sevilemedik. En son yavrumuza yapılan haksızlığa dayanamadık ve bu ormanı terk etme kararı aldık. Umarız biz olmadan daha mutlu olursunuz!” yazıyormuş.

Bunu okuyan yavru geyik ağlamaya başlamış. Hemen mektubu koşup annesine götürmüş. Yazılanları okuyan anne geyik yaptığı davranıştan dolayı çok üzülmüş. Bütün orman halkına olanları anlatmış ve hayvanlar çok utanmış, yaptıklarına pişman olmuşlar. Birlik olup aslan ailesini aramaya başlamışlar. Kısa sürede bulmuşlar ve özür dilemişler. Tanımadan yargıladıkları, ön yargı ile yaklaştıkları için özür dilemişler ve ormana geri çağırmışlar. Aslan ailesi hayvanları affetmiş ve evlerine geri dönmüşler. O günden sonra mutlu bir hayat sürmüşler. Masal da burada birmiş.

Uzun masal okumayı seviyorsanız Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.