Bir varmış bir yokmuş, evvel zaman içinde kalbur saman içinde bir arada yaşayan leylek grubu varmış. Her sene havalar soğuduğunda göç eder, sıcak iklimli yerlere uçarlarmış. Havalar yine soğumaya başlamış ve leyleklerin göç zamanı gelip çatmış. Hepsi eşyasını toplamış ve uçmaya hazırmış.

Leylekler büyük bir neşeyle göçe hazırlıklarını tamamlamışlar ve yola koyulmuşlar. Günlerce durmadan uçmak yerine mola vere vere uçmayı seviyorlarmış. Gittikleri yerleri geziyorlar oradaki hayvanlarla tanışıyorlarmış. Yola çıktıkları ilk günlerde her şey yolunda gitmiş. Bir hafta, iki hafta, üç hafta derken artık yorulmaya başlamışlar. Leyleklerin başkanı olan Muzo; “Arkadaşlar yorulduğunuzun farkındayım şuan üzerinde durduğumuz ada da biraz mola verebiliriz. Böylelikle uçmak için tekrar güç toplayabiliriz. Ne dersiniz?” diye sormuş. Bütün leylekler Muzo’nun teklifini kabul etmişler ve adaya iniş yapmışlar. Leylek adaya indiğinde önce uyumak istemişler ve rahat bir uyku çekmişler. Bir kaç saat sonra uyandıklarında adayı dolaşmaya başlamışlar ve karşılarına çok güzel bir kulübe çıkmış. Merak edip kulübenin camından bakmışlar ve içerde küçük küçük yataklar, mutfak eşyaları, koltuklar görmüşler. Hepsinin hayallerinde ki eve benziyormuş. Onlar camdan içeriyi incelerken kulübenin sahipleri olan kaplumbağalar gelmiş. Kaplumbağa “Sizin burada ne işiniz var?” diye sormuş. Muzo “Göç ediyorduk ama yorulduğumuz için mola vermek istedik. O sırada da bu kulübeyi gördük. Eviniz çok güzelmiş” demiş. Kaplumbağa “Teşekkür ederiz gelin size bir çay ikram edeyim” demiş ve leylekleri evine davet etmiş. Leylekler bir yandan sohbet ediyor bir yanda da evi inliyorlarmış. Akşam olduğunda uyumak için evden ayrılmışlar ve suyun kenarına gitmişler. Ama hepsi kendilerinin de öyle bir evi olsun istiyormuş. Leylekler bu isteklerini Muzo’ya söylediklerinde Muzo; “Arkadaşlar biz leyleğiz biz uçan ve sürekli göç eden hayvanlarız. Bizim sabit bir evimiz olamaz” demiş. Leylekler bu cevabı kabul etmemiş ve ertesi gün kendilerine küçük bir kulübe inşa etmişler. Muzo arkadaşlarının bir gün doğruyu bulacaklarını bildiği için sesini çıkarmadan olanları izlemiş.

Günler gelmiş geçmiş leylekler mutlu bir şekilde yaşamaya başlamış. Fakat havalar soğumaya başlamış. Bu durum leylek için zor bir durummuş. Çünkü leylekler soğuk yerde yaşayamazlarmış. Muzo arkadaşlarına “Arkadaşlar benim göç etmem gerek. Havalar çok soğudu ve ben sıcak yerlere gitmek istiyorum. İsteyen benimle gelebilir” demiş. Leylekler de bunun farkındaymış ev ortamı güzel olsa da onlar göç etmek, özgürce yaşamak zorundalarmış. Evlerini orada bırakıp yola çıkmışlar ve birlikte uyudukları her yere yuva diyebilmeyi öğrenmişler. Özgürlüklerini hiçbir zaman kısıtlamamaya karar vermişler. Masal da burada bitmiş.

Uzun masal okumayı seviyorsanız Uzun Masallar kategorimizi inceleyebilirsiniz.